Madryt pachnie futbolem. Czasem jest to aromat luksusu z Santiago Bernabéu, ale częściej – w barach, na ulicach, w rozmowach zwykłych ludzi – słychać opowieści o Atlético. Klub, który od zawsze przedstawiał się jako drużyna ludu, dziś coraz mocniej odciska piętno na hiszpańskiej kulturze i popkulturze. To nie tylko piłka, to historia, która przeniknęła do muzyki, filmu, reklamy i życia codziennego.
Wystarczy wejść do małego baru w dzielnicy Lavapiés. Na ścianie wisi wyblakły plakat Diego Simeone, a za ladą barman w koszulce w czerwono-białe pasy opowiada klientom o wczorajszym meczu tak, jakby mówił o rodzinnej kolacji. Atlético stało się punktem odniesienia, kodem kulturowym, który pozwala rozpoznać, kto jest „z nas”. W popkulturze hiszpańskiej to znak rozpoznawczy lojalności, cierpliwości i walki o swoje.
W ostatnich latach klub pojawia się w piosenkach i teledyskach hiszpańskich raperów, od C. Tangany po Kase.O. W ich wersach barwy Atlético symbolizują uliczne korzenie, gniew i dumę. Z kolei w kinie hiszpańskim nie brakuje scen, w których bohaterowie zamiast neutralnych barw, noszą szaliki Rojiblancos. W serialu „Dom z papieru” na jednym z murów pojawia się graffiti z herbem Atlético – dla jednych detal, dla innych manifest.
Najbardziej niezwykłe jest to, jak klub stał się bohaterem reklam i produktów codziennego użytku. Coca-Cola w Hiszpanii przygotowała kampanię, w której puszki były malowane w czerwono-białe pasy, a firmy odzieżowe tworzą kolekcje kapsułowe inspirowane starymi koszulkami z lat 70. Dzieci w szkołach nie rysują piłkarzy w anonimowych strojach, tylko od razu w trykotach Atlético.
Warto wspomnieć także o świecie gier i technologii. Wraz z boomem na sportowe symulatory i gry menedżerskie, Atlético stało się jednym z najczęściej wybieranych klubów przez młodych Hiszpanów w FIFA czy Football Manager. To nie przypadek – drużyna z Madrytu uchodzi za romantyczny wybór, za symbol wiernej, nieoczywistej miłości. I tak samo, jak rozwinął się rynek cyfrowych gadżetów, pojawiły się inicjatywy zupełnie zaskakujące: wprowadzono nawet specjalne gry w nowe kasyna online, w których gracze mogli obstawiać mini-turnieje stylizowane na mecze Atlético. Dla wielu kibiców była to forma rozrywki, przedłużenie stadionowych emocji w cyfrowym świecie, pokazująca, jak szeroko marka klubu potrafi się rozlać poza boisko.
Trudno też nie zauważyć obecności Atlético w języku. Słowo „cholismo”, pochodzące od nazwiska trenera Diego Simeone, weszło do codziennej mowy. To już nie tylko taktyka defensywna – to sposób myślenia: walczyć do końca, cierpliwie czekać, a potem uderzyć, gdy nikt się tego nie spodziewa. Dziś o politykach, muzykach czy nawet przedsiębiorcach mówi się, że działają „cholistycznie”, jeśli idą pod prąd i odnoszą sukces wbrew przeciwnościom.
Nie mniej istotna jest architektura. Nowy stadion Riyadh Air Metropolitano, otwarty w 2017 roku, stał się nie tylko świątynią futbolu, ale także miejscem koncertów i wydarzeń kulturowych. Beyoncé, The Weeknd, Ed Sheeran – wszyscy oni występowali tam, a scenografia koncertów splatała się z barwami Atlético. Stadion stał się ikoną krajobrazu Madrytu, podobnie jak dawne Vicente Calderón, które z kolei było bohaterem filmów i nostalgicznych fotografii.
W ostatnich latach Atletico znalazło się też w literaturze. Pojawia się w powieściach obyczajowych, gdzie bohaterowie utożsamiają swoje losy z losem klubu – zawsze pod górę, zawsze przeciwko potężniejszym. W poezji ulicznej Madrytu można znaleźć wiersze, które zestawiają trud życia codziennego z cierpliwością kibica czekającego na zwycięstwo. Ta obecność klubu w kulturze nie jest wymuszona, nie jest strategią marketingową rodem z podręcznika. Ona dzieje się naturalnie, bo Atlético od zawsze było drużyną zwykłych ludzi.
Dlatego dziś, gdy w Hiszpanii mówi się o futbolu, nie rozmawia się tylko o tabelach i punktach. Rozmawia się o tożsamości, o stylu życia, o muzyce i filmie. I bardzo często w tle pojawiają się czerwono-białe pasy. Kiedy przechadzasz się ulicami Madrytu, nie musisz zaglądać na stadion, żeby zrozumieć, jak mocno Atlético wpływa na codzienność. Wystarczy spojrzeć na murale, posłuchać ulicznych grajków albo zajrzeć do sklepu z gadżetami, gdzie obok koszulek znajdziesz płyty winylowe z okładką stylizowaną na barwy klubu. To opowieść, która nie kończy się po ostatnim gwizdku – ona trwa dalej, w kulturze i popkulturze, która dziś bez Atlético Madryt byłaby po prostu uboższa.
